اول ماه مه گرامی باد

گرامی باد اول ماه مه  روز جهانی گارگران  و زحمتکشان

ضمن گرامی داشتِ یاد وخاطره ­ی آفرینندگان اولِ ماه مه ، به همه کارگرانی که در پاسداشتِ ارزش­های والای این روز تاریخی، آگاهانه و شجاعانه و با شکیبایی،  این راه پرفراز و نشیب را  پیموده ومی­ پیمایند،درود می ­فرستم­ وآرزومند­م که ثمره ­ی این تلاش­های بی­ دریغ، موجبات رشدو آگاهی همه­ ی کارگران این سرزمین را رقم زند .

به همه­ی­ کارگرانی­ که رنج زندان، اخراج ومحرومیت­ های اقتصادی­ واجتماعی را به جان خریده و از پای ننشسته اند درود می­ فرستم و ایمان دارم که کارگران ایران قدرشناسِ این کوشش­ هاو فدارکاری­ ها خواهند بود.

 براین باورم که آنچه امروز بر کارگران ایران می­ گذرد ناشی از سلب حق مشارکت کارگران در تعیین سرنوشت آنهاست که این خودناشی از سلطه­ وسیطره­ ی خودکامگی و تاثیرِ آن بر رشد نایافتگی­ و پراکندگیِ طبقه کارگرِجوان ایران است ونظام سلطه کوشیده و هنوز هم می­ کوشد با تکیه برروش های گوناگونِ تفرقه اندازی، این پراکندگی را دامن زند و کارگران را ازدستیابی به دانایی بیشتر برای انتخاب راه هایی که به رشد و گسترش مشارکت های اجتماعی شان می­ انجامد ، باز دارد.

اگر امروز تولیدات صنعتی و کشاورزی در ایران درپایین­ ترین حد خود قراردارد و هر روز به برکت گشایش دروازه های کشور به روی کالاهای وارداتی تولیدات داخلی نابود می­ شوند، اگر هر روز تعداد بیشتری از کارخانه ها و واحدهای تولیدی­ وخدماتی تعطیل می­ شوند و کارگران آن­ ها به صفوف بیکاران افزوده می­ شوند، اگرخیل عظیمِ دانش­ آموختگانِ این مرزو بوم در پشت دروازه­ های خیالی کارخانه­ ها به انتظارِ­کار نسشته­ اند، اگر کودکان ما به جای راه یابی به مدارس­ ومراکز آموزشی راهی خیابان­ ها می­ شوند و به کارهای سیاه واداشته می­ شوند، اگرقراردادهای اسارت­ بارِ سفیدامضا بردگی نوین را به­ جای کرامت انسانِ آزاد نشانده­ است، اگر نتیجه همه­ ی بحران­های اقتصادی برسرِکارکران­ و مزد وحقوق­ بگیران آوارشده­ است که حتی تصور تعیینِ هر میزان نرخِ حد اقل دستمزد نیز جز به افزایشِ تورم وگسترش بحران اقتصادی وتاثیرات بد آن در زندگیِ­ کارکران نمی­ انجامد، اگر گرانی بیداد می­ کندو آوارگی­ و بی­ سرپناهی را در پی­ آورده­ و می­آورد، و اگر شاهدِ گسترش ژرفای فاصله طبقاتی در ایران هستیم و مبتلابه بلاهای بیشماری شده­ ایم که فقط گفتنِ از آن­ها دلِ هر انسان آزاده­ ای را می­ آزارد، همه وهمه به این خاطر­ است که برخلاف همه میثاق های ملی و بین­ المللی  کارگران­ و زحمتکشان ازحق برخورداری ازآزادی برای دفاع از حقوق انسانی­ شان محروم هستندو اجازه­ ی دخالت در چگونگی تعیین شرایط یک زندگی انسانی از آنان سلب شده است و اجازه ندارند برای دفاع ازحقوق­ و مطالبات خود از ابزار های ضرور وسازمان های مستقل صنفی-  طبقاتی خود سود جویند .

 بر این باورم تا مادامی که خود کارگران نخواهند و نتوانند شناخت لازم را از حقوق و اختیاراتی که برابر قوانین وضع شده ی ملی و بین المللی بدست آورندو بر پایه­ ی­­ این شناخت و دانایی دیگران را وادار به­ رعایتِ­ آن حقوق­ کنند، هیچ­ راه دیگری برای برون رفت ازاین موقعیتِ رقت بار نخواهند یافت . حقوق کار برگرفته از اساسی ترین مواد حقوق بشر است که به همت و رزمجویی کارگران جهان در قالب منشور حقوق سندیکایی و مقاوله نامه های بنیادینِ­ کار درسراسر جهان رسمیت یافته­ است و به نسبت های گوناگون به­ کار بسته می­ شود، تنها برپایه درک حقوق کار می توان از داشتن کار مناسب و زندگی شرافت مندانه بهره مند شد 

شناخت و کاربست درستِ این قوانین­ و مقررات این امکان را به کارگران می­ دهد که بر سرِ اساسی­ ترین موضوعات در زندگی اقتصادی و اجتماعی خویش بتوانند با تکیه بر ارداه جمعی و متشکل در سازمان های کارگری یعنی سندیکاها به عنوان سازمان­های کارگری پایه و اتحادیه ها و فدراسیون ها به عنوان سازمان های فراگیر منطقه ای وملی، گرد آمده و در بهبود ی زندگی  یکدیگر را یاری رسان باشند .

بی شک امروز کوشش برای برقراری سندیکا های آزاد و مستقل مبرم ترین و ضروری ترین کاری­ است که باید هر چه وسیع تر و گسترده تر انجام گیرد. دفاع از حقوق و آزادی­ های سندیکایی و اتحادیه­ ای و حرکت به سوی ایجاد سندیکاهای کارکری، کارکردی­ ترین سیاست طبقه کارگر ایران است. اگر باور داریم که استبداد و خود کامگی عامل عقب ماندگی و رشد نایافتگی است و مانع جدی در راه کسب و حفظ کرامت انسانی کارگران­ است.  باور کنیم که شعار آزادی حقوق سندیکایی در شرایط کنونی اساسی­ ترین سیاست طبقه ی کارگرِ ایران است  زیرا هم در بر گیرنده حق برخورداری آزادانه­ ی­ هر کارگر در انتخاب وگزینش شیوه­ ی دفاع از حقوق و مطالباتش است و هم حق برخورداری آزادانه از یک حقوق اجتماعی  برای تامین مشارکت سازمان یافته را در پی خواهد داشت .

 اعتقاد راسخ دارم­ که سیاست مشترک همه کارگران ایران ، جدا از هر اندیشه و اعتقادی که دارند ، تامین و برقراری حقوق و آزادی های سندیکایی است که درصورت تحقق و کاربست درست این حقوق، هم منافعِ آنی و مطالبات عقب افتاده­ ی آنان تامین خواهد شد و هم امکانات لازم  برای بهره­ مندی این طبقه دربرخورداری ازامنیتِ شغلی و اجتماعی وحق کار و آموزش و بهداشت مناسب  به­ دست خواهدآمد و هم با دخالتِ کارگران درتعیینِ سرنوشتِ خود، امکان برخورداری ازمشارکت­ های گوناگونِ مدنی  برای همه فراهم خواهد شد.

سندیکاهای کارگری در هر کشور بسته به­ شرایط­ و اوضاع اقتصادی، اجتماعی وسیاسی آن کشور شکل می­ گیرد، آن دسته از فعالان کارگری که با یک­ سو نگری نظری­ و نگاه کلیشه­ ای به اصول مبارزه ­ی سندیکایی ، کوشش های کارگران را دربرپایی سندیکاهای کارگری بیهوده می­ دانند و کارگران را از انتخابِ این سیاست کاربردی­ و منطقی برحذر می­ دارند، تنها به ادامه­ ی پراکندگی درمیان کارگران دامن می­ زنند واقعیت آن است که این شیوه­ ی سازمان­یابی کارگران ، امروزه از هر شیوه­ ی دیگری امکان پذیرتر خواهد بودو درعین حال در کشور هایی نظیر ایران که فاقد ساختار کلاسیک سرمایه­ داری است و تسلط سرمایه برزندگی زحمتکشان در قالب سرمایه تجاری و دلال  هم امکان کار را برای زحمتکشان به حداقل ممکن رسانیده و هم مانع جدی در راه گسترشِ صنعت و کشاورزی و تولیدات داخلی است و درعین حال به دلیل نیاز به نیروهای کارگری دربخش های کلیدی اقتصاد مانند نفت، صنایع خودروسازی ، پروژه اشرافیت کارگری را در این لایه ازکارگران به اجرا گذاشته است.  ایجاد تشکل های سندیکایی و اتحادیه ای این توان و استعداد را در شرایط کنونی دارد تا بتواند ضمن دفاع از حقوق صنفی و طبقاتی، زمینه را برای برقراری کنترل کارگری برتولید از راه عقد قراردادهای دوجانبه که متضمن منافع کارگران باشد برقرار سازد وبا نشان دادن امکان تولید بهنگام و مناسب راه را برای توجیهات سرمایه داری دلال برای واردات ببندد و به ایجاد اشتغال ارتش بیکاران یاری رسان باشد . تبعات اجتماعی و سیاسی ناشی از این رویکرد نیز به تهدید و تحدید خودکامگی خواهد انجامید .

 ضمن احترام به عقاید همه فعالان کارگری ، از آنان می خواهم تا برای رشد وگسترش دانش و آگاهی­ های صنفی و طبقاتی در بین کارگران ، آن­ها را در راه رسیدن به این نیاز اولیه و مبرم وضروری، یعنی دستیابی به حقوق و آزادی های سندیکایی یاری کنند . بی شک تاریخ در باره درستی پاسخ به این نیازِ انکار ناشدنی داوری خواهد کرد. باید با همدلی ، همبستگی ، هم­ آموزی وکوشش در راه ایجاد سندیکاهای آزاد ومستقل کارگری از این داوری سرفرازانه بگذریم.