برای خسرو جهانشاهی

«مردی از تبار زحمتکشان ایران زمین دیده از جهان فروبست »

خسرو عزیز که از نوادر روزگار ما بود . او که به کار و پیکار و شعر وشعور عشق می ورزید و نماد راستینی از زحمتکشان با فرهنگ این سرزمین بود . پیش از آن که هیات بازگشایی سندیکای نقاشان شکل گیرد در هیات موسسان سندیکاهای کارگری به میان مان آمد ومهربانی ونجابت و ادب را نثارمان کرد تا نشان دهد در همبستکی اردوی کار چه بی دریغ است  و افسوس که دیگر در میان ما نیست.  یادش گرامی باد !

و ناگاه

 و چه بیگاه

رخساره ات را که لایه های رنگ

و سینه ات را  که ذراتِ پراکنده در هوا

و فروغ دیدگانت که هر روز به دنبال آرزوی بزرگت بود

خاک بی مهابا در بر کشید

ما درانتظار «ماه مه » که بیایی و شعر بخوانی

با گویش زیبای آذری

با لبانِ سرخی که برا بری را چه خوب صدا می زد

 خسرو ای شیرین زبان

این رنگ های لعنتی

چه ناجوانمردانه بر ریه ات نسشته بودند

تا دم گرمت را در این  روزگار یخ زده

از ما دریغ کنند !

ما در میانه را ه ........... قرارِمان چه بود ؟

یاد آر لحظه ای

وقتی با شور شعر تو

آن دخترک در روز کارگر

با ترجمان ساده و بی غش

راز ترا با مردمان چون تو همی گفت

سرمست  می شدیم

وقتی که مشت های بزرگت

با دست های کوچک او

گلدسته های سرخ را

با عشق می فشرد

تا دور دست جبهه پیکار

آواز می شدیم

لختی دگر بمان

تا «روز کارگر» چیزی نمانده است .