میهمان فانی

میهمان فانی

(برای منصور اسالو)

از خیلِ گرسنگان بود

بر سفره ی فرصت

آنچنان بلعید که نباید

نشئه توهم خویش

تا پاسی از زمان 

و به ناگاه در خانه آتشی افکند

پیش از آن که

شراره به دامان اهل خانه زند

                                       خود سوخت

و اکنون

خاکستر خویش می پراکند

تا غباری از یاس بر تارک گرسنگان باشد

و جامه ای بافته از ریا 

                          برتن رسانه

حاشا  که روشنای خانه

با هیمه ی فریب

 آتش جان سوز است!