در غارت صندوق تامین اجتماعی، بی اطلاعی این سوی رابطه اسفناک تر است! آنرا در یابیم!

            

در غارت صندوق تامین اجتماعی، بی اطلاعی این سوی رابطه اسفناک تر است!

آنرا در یابیم!

پس از آنکه سوءاستفاده های دارو دسته دولت نهم و دهم از سازمان تامین اجتماعی برملا شد فکر کردم که این موضوع سنجه مناسبی است تا بیشتر در باره نگاه کارگران نسبت به منافع و حقوق صنفی شان و چرایی میزان دوری این نسبت با واقعیت زندگی شان در یابیم . می­شود برخی واکنش ها را در جراید وبرخی را در فضای مجازی دنبال کرد .

 اگر منصفانه حکم دهیم پوشش خبری ماجرا چه در رسانه های نوشتاری روی دکه ها و چه در فضای مجازی به اندازه ای است تا بتواند نیشتری و تلنگری بر بی‌­تفاوتی جامعه به ویژه کارگران و بیمه شدگان و مستمری بگیران این سازمان باشد. مطابق معمول برخی از داعیه داران دفاع از حقوق کارگران نیز اعلام موضع کرده و به روش هایی اعلام اعتراض دعوت کرده اند. اما ناکافی است. صاحبان اصلی سازمان تامین اجتماعی و صندوق این سازمان که سرمایه مشاع و بین النسلی شان در دست دولت قرار گرفته است کمترین واکنش لازم را تا این زمان نسبت به این تجاوز آشکار نشان داده اند .چرا؟

با کارگران بسیاری از شاغل تا بازنشسته در باره این موضوع صحبت کرده ام. از کارگران شاغل پرسیده ام که چرا نسبت به غارت سرمایه ای که از جمع حق بیمه پرداختی برای شما توسط کارفرما به سازمان تامین اجتماعی بی تفاوت هستید ؟ آن ها را با این پرسش ها روبرو کرده ام که «اگر کارفرمایی یک روز از دستمزد شما را ندهد چه می کنید؟ اگر عیدی و پاداش سالانه شما پرداخت نشود؛ چه؟ اگر سنوات  شما را ندهد واکنش شما چیست؟ بابت بیمه شما ماهانه 30% به حساب سازمان تامین اجتماعی واریز می شود که 7% آن به طور مستقیم از کل حقوق ماهیانه  شما کسر می شود و 23% بقیه هم که بخشی از حقوق شماست که از طرف کارفرما پرداخت می­شود . چرا به غارت این سرمایه ای اعتراض نمی­‌کنید؟ آیا اصلا این موضوع را با خانواده خود در میان  گذاشته اید؟ آیا فرزندان شما می دانند که سرمایه شما مورد دستبرد قرار گرفته است ؟ واکنش آنها چیست؟

پاسخ هایی را که من در یافته ام آنقدر دردناک است که علاج آن نیازمند آنست که این درد بزرک از سوی هر فعال اجتماعی در یافت شود تا راه چاره آن در دستور زندگی جمعی ما قرار گیرد. نمی توان بی وجود صاحبان حق به دفاع از حقوق آنان بشارت داد! این آسیب شناسی ضرورتی است ناگزیر. باید این پرسش ها را همگانی کرد؛ باید هر فعال کارگری حداقل از کارگران و بیمه شده های پیرامون خود این ها را بپرسد. باید این حس غارت شدگی را تحریک کرد، تا فریاد برآید " آی دزد آی دزد "  شاید در این صورت صاحب خانه از خواب بیدار شود و برخیزد تا از خانه ای که از پای بست رو به ویرانی است مراقبت کند.

همه کسانی که دل درگرو کارگران و زحمتکشان دارند ناگزیر از کشف این چرایی با توسل به پروسه شناخت از آنچه موجب تمکین کارگران و زحمتکشان ازشرایط موجود گردیده است، هستند. آن­چه دلایل تاریخی و آن­چه دلایل منطقی این تمکین است را یکبار دیگر به شکلی گسترده و با حذف کلیشه های مرسوم، به اتکا به آمار و علم  روانشناسی اجتماعی دریابیم تا از سر شعور درخور این شرایط به وظیفه خود در قبال طبقه ای که متعلق به آنیم برخیزیم ؛ چنین باد!