جان‌گیرِ بی‌پیر

جان‌گیرِ بی‌پیر
دستانش
از ابتذال و مرگ پُر است
وا‌می‌نهد
محموله های مرگ را
هر گوشه  و  هر گذرگاه گورستان
به انتظار فرمان اهریمن ِ پنهان ِ درخویش
و ...
آنکس که می‌میرد
قربانیِ قربانی‌شده‌ی بی‌گناهیست
که فقر را باتکه تکه های نان و جسدش
در گورستان  پراکندند !

به گاه  بامداد
مرغی برای هزارمین بار
می خواند:
دشمنِ  دشمنِ من
دوستی با پرواز ندارد !
دوستی با رهایی ندارد !
دوستی با چراغ  ندارد !
هیچ گاه
دوست من  نیست!

چلّه کمان اش
  گلوی هر مرغ سَحَری‌ را
نشانه‌گیر ِ تیرِ جفاست!

پانزدهم دیماه   یکهزار و چهارصد و دو