هرگونه به "اول ماه می" روزِجهانی‌کارگر(11اردیبهشت) نگاه کنیم،
اعم از اینکه یادبود و بزرگداشت کشته‌شدگان طبقه کارگر امریکادر 1886 میلادی را
پاس داشته باشیم یا به مصوبه ماه می 1889 میلادی از سوی انترناسیونالیسم در کنگره اول انترناسیونال
دوم( کنفرانسی که با شرکت احزابِ سوسیالیست و کارگر و نمایندگان اتحادیه‌های
کارگری 20 کشورِ جهان) برای حفظ ارزش‌های مبارزاتی کارگران امریکا و دستاورد آن
اعتصابات و اعتراضات چهار روزه را نظرداشته باشیم؛ اولین اقدام برای ارج‌نهادن به
این‌روز، برنامه‌ریزی برای تجدیدِ حضوراجتماعی و سراسری کارگرانِ کشورهای جهان
خواهد بود . به ویژه اگر این تجدیدِحضور، یادآور و نمایش قدرت همبستگی کارگران
برای دفاع از منافع و خواسته‌های طبقاتی خود باشد .
به سخن دیگر وقتی سرمایه‌داری در همه‌ی جهان از حضور برای تحمیل مناسبات استثمارگرانه خود از همه‌ی راه‌ها و شیوه های ممکن و همه ابزارهای قدرت دولتی، حزبی و سیاسی_ امنیتی خود بهره‌مند است و دربکارگیری این قدرت نه لحظه‌ای درنگ را جایز می‌داند و نه حدی از احترام به حقوق کارگران را رعایت می‌کند. پس این خوی و منش سرمایه‌داری را، چاره ای جز افسار زدن از راه اعمال قدرت همبسته‌ی کارگری و نمایش حضور این همبستگی کارگران در سراسر جهان نیست. بدین خاطر حضور نمادین طبقاتی برای بازتولید همبستگی و توانمندساختن قدرت و افزایشِ دانش و آگاهی و روزآمدکردن شیوه‌های مبارزاتیِ طبقه‌کارگر ضرورتِ بیشتری می‌یابد، به‌ویژه درکشورهایی که کارگران حتی از کمترین امکانات قانونی، حقوق اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برای تعیین سرنوشت خویش برخوردار نیستند و بی‌تردید کشور ما ایران در زمره‌ی این کشورها است .
ادامه مطلب ...وقتی بهار بوی گل سرخ می‌دهد
و در یادِ شبستانِ خانه‌ی مادری
عطر شبنم می پیچد
و تک درخت ِ باغچه‌ی سرشار از شمعدانی
از جیک جیک گنجشک ها
و ترنم نسیم
بیدار باش می دهد
انگار هفتاد و یک بهار
در برابر چشمانم رژه می روند
هفتاد و یک بهار
که هفتاد خزان را
جاروب کرده است.
دستش به مزد نمی‌رود
این پیر آزمند سرمایه
تا دست کارگر را
به مزدی بایسته رساند .
شایستگی مزد
هرگز
هرگز
خوابش در چشم
ازممکنات رویای ما فراتر است