یاد آر!

یاد آر  !

یاد آر حکایت بهمن  و

آن تخت ستم باره  را !

یاد آر گره  مشت مردمان

و راهی به قیامی سترگ را !

یاد آر صدای لرزانی را

که شِنفتِ صدای انقلاب را

دیر هنگام  واگفت !

یاد آر انقلاب فیروزمند

که چون سیل آسودگی را از کاخ ربود !

یاد آر

سال های پس از آن 

در پی ربایش آرای مردم

آن جنبش سبزِ بیشمار را

با مهر سکوتش

که فریا د برآورد :

رای من کجاست ؟

یادآر " دی " را

آن خیزشِ توده ها به صد شهر

افسون شدگان ِ خام خیالی قدرت ماندگار  را

آشوبید  با هشدار :

فرودستان ننشسته اند به انتظار

و اردوی زحمت را طاقت بسیاری نیست!

دیری نگذشته بود  و "آبان " رسید

و "آذری" که افروخته شد

یاد آر  !

دور باشیِ از مردم را

و تکیه بر پشتوانه ای از قدرت

از خیل فرودستان صدها شهید ستاندند !!

در هنگامه ای که پیشاپیش

نان

کار

و آزادی را ستانده بودند !

"عارف " خون جوانان وطن را

سروده بود تا عبرت آموز گردد!

لیک دوباره

خون بارشی به خیابان را

به تیر جفا !

یاد آر !

آن خاک خون جوشِ میدان ژاله را

 یاد آر !

و به یاد آر!

او را

کز پی انقلاب

چه سان زبیکسی مرد !

نه سپاهی ماندش

نه آن همه لشکر ِ با مواجب و مزد

لشکری که می ریزد

می گریزد  از جا

یاد آر گذشته را !

به یاد آر!