« سندیکا گذشته ، حال ، آینده »
سال‌ها پیش، وقتی از تشکیل سندیکا های کارگری به عنوان اولیه ترین و مبرم ترین و ضروری ترین نیاز طبقه کارگر ایران گفتیم و نوشتیم، کسانی برآشفته و دستپاچه با پیکان های زهرآگین به جانمان افتادند که می خواهیم طبقه کارگر ایران را به زایده سرمایه داری تبدیل کنیم ! میخواهیم در راه خدمت به نهادهای بین المللی سرمایه داری، کارگران را فریب دهیم و با طرح عباراتی از این دست ناخواسته ابزاری شدند در دست کسان و جریاناتی در درون و بیرون هرم قدرت تا سرکوبگری علیه کارگران سندیکایی آسانتر انجام گیرد. مدتی بعد که اولین سندیکای کارگری کلید خورد و متاسفانه در آغاز کار مورد هجوم همه جانبه قرارگرفت ، جماعت ضد سندیکایی بنا به دلایلی قابل فهم به یکباره حامیان سندیکا و کارگران سندیکایی شدند و برای توجیه نظرات گذشته خود به نظریه بافیهای بی پایه و دور از واقعیت پرداختند. برخی از آنان نیز ضمن آنکه سالوسانه با نزدیک کردن خود به کارگران سندیکایی برای کسب اعتبار همچنان عَلَم ضد سندیکایی را برافراشته نگهداشتند و هنوز هم شعور لازم را به سبب جمود فکری حاکم اندیشهشان، برای پذیرش واقعیت های زندگی امروز کارگران ایران و جهان به دست نیاوردهاند.
ادامه مطلب ...«سندیکا دانشکده حقوق کارگری است»
وقتی دوره های آموزشی برای کارگرانی که ضرورت داشتن یک سازمان مستقل کارگری را درک کرده بودند ،برقرار شد . اولین پرسش های بیشتر دوستان کارگر این بود که :
مگردولت اجازه می دهد ما سندیکا داشته باشیم ؟
مگر سندیکا قانونی است ؟
حراست محلِ کار ما، مارا از آمدن به سندیکا منع کرده است حالا ما چه باید کنیم؟
میگویند تشکیل سندیکا کار ضد انقلاب است ، شورا هم برای ما کاری نکرده است پس ما چکار کنیم ؟
من سه سال است قرارداد موقت هستم سندیکا می تواند کمک کند من استخدام رسمی شوم؟
ما کارخانه نداریم و به ما گفته اند که قانون کار شامل شما نمی شود چون در کارگاه کمتر از پنج نفر کار می کنید. تکلیف ما چیست؟
سه دوره کاندید نمایندگی شورا شده ام اما هر بار من را رد صلاحیت کرده‌اند و هیات تشخیص گفته است من نمیتوانم نماینده باشم .اما اینجا درسندیکا میگویند نماینده شدن حق همه است.آیاواقعا من میتوانم نماینده شوم؟
مقاوله نامه دیگر چیست؟ به ما گفته اند این شعار غربزده ها است . مثل حقوق بشر که آمریکایی ها می گویند.
ادامه مطلب ...«مردی از تبار زحمتکشان ایران زمین دیده از جهان فروبست »
خسرو عزیز که از نوادر روزگار ما بود . او که به کار و پیکار و شعر وشعور عشق می ورزید و نماد راستینی از زحمتکشان با فرهنگ این سرزمین بود . پیش از آن که هیات بازگشایی سندیکای نقاشان شکل گیرد در هیات موسسان سندیکاهای کارگری به میان مان آمد ومهربانی ونجابت و ادب را نثارمان کرد تا نشان دهد در همبستکی اردوی کار چه بی دریغ است و افسوس که دیگر در میان ما نیست. یادش گرامی باد !
و ناگاه
و چه بیگاه
رخساره ات را که لایه های رنگ
و سینه ات را که ذراتِ پراکنده در هوا
و فروغ دیدگانت که هر روز به دنبال آرزوی بزرگت بود
خاک بی مهابا در بر کشید
ما درانتظار «ماه مه » که بیایی و شعر بخوانی
با گویش زیبای آذری
با لبانِ سرخی که برا بری را چه خوب صدا می زد
خسرو ای شیرین زبان
این رنگ های لعنتی
چه ناجوانمردانه بر ریه ات نسشته بودند
تا دم گرمت را در این روزگار یخ زده
از ما دریغ کنند !
ما در میانه را ه ........... قرارِمان چه بود ؟
یاد آر لحظه ای
وقتی با شور شعر تو
آن دخترک در روز کارگر
با ترجمان ساده و بی غش
راز ترا با مردمان چون تو همی گفت
سرمست می شدیم
وقتی که مشت های بزرگت
با دست های کوچک او
گلدسته های سرخ را
با عشق می فشرد
تا دور دست جبهه پیکار
آواز می شدیم
لختی دگر بمان
تا «روز کارگر» چیزی نمانده است .