ضرورت تاخیرناپذیر وحدت عمل همه نبروهای چپ

ضرورت تاخیرناپذیر وحدت عمل همه نبروهای چپ

به بهانه نقد یک سخنرانی

انجمن علمی جامعه شناسی با همکاری انجمن علمی انسان شناسی  دانشگاه تهران میزگرد "نقد و بررسی طرح کارورزی را  د ر تاریخ 28/9/1396 باشرکت آقایان مراد فرهاد پور، پرویز صداقت، محمد مالجو  وکاظم فرج الهی برگزار کرد.آقای مرادفرهاد پور در این میز گرد، ضمن پرهیز از ورود به بحث مشخص نقد و بررسی کارورزی به این دلیل که :"من در واقع چون درگیر تخصصی طرح کارورزی یا اصولاً درگیرجنبه‌های انضمامی اقتصاد ایران نیستم اصولا بحثم نمیتواند ادامه پرداختن خود این طرح باشد" به اصل نقد و بررسی در باره کارورزی شک کرده و اظهار داشتند که : "تجربه خودمان در این زمینه گواه این است که عملا در خیلی از موارد بهتر است که اتفاقا وارد رویارویی مستقیمی با سرمایه‌داری و نئولیبرالیسم نشد؛ در شرایطی که نمی‏شود مشخص کرد که این نقد دارد از چه موضعی در واقع گفته می‏شود. این آن جایی است که با سرکوب وحذف موضع خاصی که این بحث می‏تواند از دلش مطرح بشود، نهایتاً طرح این نقد و حتی طرح حمله نئولیبرالیسم، در عمل انسان را در موضع روزنامه کیهان یا جبهه پایداری قرار می‏دهد، یعنی در واقع یه نقد انتزاعی و کلی و بی معنا که حالا از استکبار یا سرمایه داری یا حالا یه ذره نوترش بکنیم نئولیبرالیسم، سخن می‏گوید که فرقش با به‏ کار برندگان اصطلاح «استکبار» معلوم نیست. در این معنا آخرش باز می‏رسیم به یک‏جور توجیه دست راستی همین نظام و در عمل می‏رسد یه یک‏جور ارتجاع ضد آمریکایی که از قضا برخلاف برخی ساده لوحان مارکسیست کاملاً یه واقعیت متناقض است." 

همچو منست او هی مزنیدش همچو منست او هی مبریدش از : کاظم فرج الهی

همچو منست او هی مزنیدش

همچو منست او هی مبریدش

ار : کاظم فرج الهی

   رضا شهابی را بنا به ضرورت های کار حرفه ای و از سال 1381 می شناسم. راننده ی جوان و پرشوری که نسبت به حقوق و مطالبات صنفی خود و دیگر همکارانش در شرکت واحد اتوبوس رانی تهران بسیار حساس بود و در عین حال فعال و پیگیر، و همزمان خواهان آموختن و یادگیری بیشتر. شهابی در آغاز کار از کانال شوراهای اسلامی کار و خانه ی کارگر در پی کسب حقوق و مطالبات صنفی اش بود و همزمان در یکی از رشته های آموزش عالی وابسته به خانه کارگر مشغول تحصیل شد؛ امری که بعدها به دلیل گرفتاری های شغلی و صنفی و نبود فرصت کافی کنار گذاشته و رها شد. رضا، پس از نا امید شدن از روش ها، اهداف و کارکرد شوراهای اسلامی کار و خانه ی کارگر، سندیکا و راه سندیکایی را برای دستیابی به مطالبات صنفی کارگران برگزید و در 13 خرداد 1384 در اولین مجمع عمومی هیات موسس و باز گشایی سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران  از سوی اعضای حاضر به عنوان عضو هیئت مدیره ی سندیکا برگزیده شد، و مجبور شد در این راه رنج و محرومیت و سختی های فراوانی را  تحمل کند.