وقتی کودکیم را می جویم:
وقتی کودکیم را میجویم
گل های شمعدانی کنار باغچه
صدایم میزنند
سایه پدر را
که از کار روزانه برگشته است
به بلندی بوته گل ختمی
در کنارم می بینم
او کارگر راه آهن است
پدرم پیر است
شاید پیر شده است
موهای جوگندمی
قامتی افراشثه
اما لاغر، دردمند
وقتی کودکیم را میجویم
در گوشه شبستان فرسوده خانه مان
مورچه های بالدار
صف کشیده
در رفت وآمدهایشان
خیالم را همراه میشوند
مادرم از روی تخته قالی
به پایین می جهد
و پدر را می گوید:
مانده نباشی؛
مادرم قالی می بافد
با نقش های گل بته ای
باتار و پودهای
سرخ گلناری
آبی سرمه ای
و هر چه رنگ است
بالای دار قالی
وقتی کودکیم را میجویم
مادرم را
پدرم را
خواهرانم را
وبرادرم را
در حسرت سفر با قطار
که سالی یکبار
برای کارگران راه آهن
رایگان بود
نظاره می کنم
دریغ از حتی یکباررفتن
مگر روزی که پدر
با تنی بیمار
با آن قطار رفت
وباجسمی
که
چشمی در چشم خانه اش
زندگی را جستجو میکرد
به خانه آورده شد
ودوروز بعد
برتابوتی
بر دوش مردم
رفت تا پایان زندگی را
بر پایانه غسالخانه شهر
به تماشا گذارد،
وقتی کودکیم را میجویم
یادم می آید
کمی بزرگ شده ام
در کارخانه
به کار آهن وفولاد
دست های لاغروکوچکم
می روند
تا بی قواره شوند.
وقتی کودکیم را میجویم
دست های بی قواره
تنی لاغر
و
سری بزرگ را
هر روز صبح زود
به کار خانه می برم
و
می فروشم
وقتی کودکیم را میجویم
بیست ساله شده ام
از کارگاه صدایم می زنند
سوار بر جیپ آبی رنگ
با مسافر دیگرش
که یاد پدرم را
زنده می کند
به اداره امنیت می برند
وقتی کودکیم را میجویم
بازجو فریاد می زند:
هان جوانک
دیروز بعد از ظهر
در سندیکا چه می گفتی؟
شنبه چه خبر است؟
وقتی کودکیم را میجویم
شنبه سرد زمستانی
انبوه کارگران
اعتصاب
ژاندارم
فرماندار
وشوق کارگران که از پیروزی
سرشارند
وقتی کودکیم را میجویم
برگه های بازجویی
مامور حفاظت
مدیر اداره حقوقی
فریاد سرمایه:
باید از کارخا نه بروی.
وقتی کودکیم را میجویم
برگه های تسویه حساب
امضاء های:
انبار دار
حسابدار
مدیر
وبغض کارگران که بدرقه ام می کنند
وقتی کودکیم را میجویم
کنار خیابان ایستاده ام
کارگران به کارخانه می روند
سوار بر اتوبوس ها
برایم دست تکان می دهند
وقتی کودکیم را میجویم
صدای مهربان مادر
(انگار پدر آمده است.)
مانده نباشی؛
دستش را می بوسم